przegląd wydarzeń

12

15 – 28 października 2010 * Kurier Galicyjski

z karpaT przez poLskę do aLp

trafił też przez przypadek. „Chodziłem

stał marynarzem floty kabotażowej

HALiNA PłuGATOR

po Warszawie i robiłem szkice – mówi

(przybrzeżnej), a z czasem wojsko-

tekst i zdjęcie

artysta. – Koleżanka żony pracowała

wej. Los zaprowadził Lubomira Win-

w prasie i pokazała mój dorobek w

nika do Gruzji. „Jest to przedziwny

Historia  życia  Lubomi-

redakcji tygodnika „Stolica”, oceniono

kraj, – snuje wspomnienia artysta.

ra Winnika – urodzonego w

go, poczym mnie przyjęto”. Od tego

– wydawało mi się, że wszystkie

przykarpackiej wiosce Ka-

czasu Lubomir Winnik pracował dla

kolory i odcienie świata zmieszały

mienna, a dziś znanego w

pism „Za i przeciw”, „Polityka” i kilku

się w przyrodzie Kaukazu”. Prawdę

Polsce, Niemczech i Szwaj-

gazet „morskich”.

powiedziawszy, Megrelowie, miesz-

carii mistrza fotografii, ka-

Po wyjeździe na delegację do

kańcy miasta Poti, gdzie znajdowała

rykaturzysty i pisarza, jest

byłej Jugosławii, nasz bohater posta-

się morsko-wojskowa baza, traktowali

dużą powieścią przygodo-

nowił udać się do Szwajcarii, aby jak

marynarzy jako… okupantów. Chłopcy

wą. W ciągu kilkudziesięciu

najdalej być od reżimu komunistyczne-

w mundurach często więc dostawali w

lat swojego życia poznał ko-

go, który dał się czuć również w Pol-

kość od gniewnych Gruzinów. Blizny

palnie Donbasu, służbę we

sce. Cudzy kraj przyjął jednak chłodno

po dwóch ranach od noża i wybite

flocie czarnomorskiej, jesz-

Ukraińca. Lubomir Winnik zmuszony

zęby przypominają artyście o służbie

cze w okresie totalitaryzmu

był więc podjąć pracę na czarno.

morskiej w Gruzji. Były jednak przy-

ożenił się z Polką i wystarał o

Przez pięć lat trudnił się myciem

jemniejsze momenty życia marynar-

wyjazd za granicę. Tam zdo-

maszyn drukarskich, okien i ubikacji.

skiego. Na flocie młodzian zajmował

był kolejne wyższe wykształ-

Nie poddawał się jednak. Nauczyw-

się rysunkiem i pisał do gazet „Sztan-

cenie, pracował w różnych

szy się języka i skończywszy Instytut

dar Ojczyzny” i „Radziecka Adżaria”.

pismach w Polsce, Niemczech

Goethego, Lubomir Winnik powrócił

Prócz tego, zajmował się rysowaniem

i Szwajcarii, zwiedził z apara-

do dziennikarstwa. Obecnie artysta

karykatur w prasie, co pomogło mu

tem fotograficznym prawie

współpracuje z kilkudziesięcioma pi-

później w pracy za granicą. „Karyka-

wszystkie kraje świata. Obec-

smami z Niemiec i Szwajcarii.

tura już wtedy była dla mnie jedną z

nie pan Lubomir pracuje jako

Niestety, życie z pierwszą żoną

form publicystyki, – mówi pan Winnik.

fotoreporter, ilustrator i dzien-

nie ułożyło się naszemu bohaterowi,

– Przez nią można wyrazić o wiele

nikarz, dużo pisze o ukrainie.

ale los znów się do niego uśmiech-

więcej, niż przez słowa. Rysunki mają

Ostatnio odwiedził ziemię

Wschodniej Ukrainie. Tam udało się im

nął. Z drugą miłością swego życia

drugiej wojny światowej rodzina nie

mocniejsze działanie na odbiorcę niż

stanisławowską i podzielił

zmieszać z ogółem. Kopalnie budowane

pan Lubomir zapoznał się będąc już

współpracowała z Niemcami. Człon-

tekst. Każdy czytelnik przecież od-

się wspomnieniami z „Kurie-

były przez więźniów. Wśród nich – tysią-

znanym fotografem. Zaczęło się z

kowie radzieckich oddziałów karnych

biera treść po swojemu i szuka w niej

rem Galicyjskim”.

ce prawdziwych przestępców. Trafiali się

Spotykamy artystę w jednej z kli-

tego, że postanowił oddać Elżbiecie

każdego, kto przebywał pod okupa-

coś dla siebie”.

też skazani za przestępstwa „polityczne”.

matycznych kawiarni. Pan Lubomir

Nowosad zdjęcia zrobione… 17 lat

cją, automatycznie uważali za zdraj-

Lata mijały. Lubomir Winnik po-

Ideolodzy Związku Radzieckiego mówili,

mówi, że przypomina mu ona Kra-

temu dla tygodnika „Stolica”, kopie

cę i szpiega. Ojciec Lubomira Winni-

znał w pociągu piękną Polkę, poko-

że kopalnie budowane są przez „komso-

ków i duch starej Galicji. „Widzę, że

których piękna aktorka tak i nie do-

ka miał za sobą niebagatelną prze-

chał ją i postanowił zostawić Związek

molców”. Prawda jednak była taka, że

miasto macie doprawdy europejskie,

stała. Już mieszkając w Szwajcarii,

szłość, gdyż przed wojną pracował

Radziecki. Nie bez licznych przygód

niektóre tereny prac budowlanych oto-

– uśmiecha się pan Winnik. – Czy mo-

Lubomir Winnik zaczął przeglądać

we Francji. A oto i „idealny szpieg”!

oczywiście, na opisanie których nie

czone były drutem kolczastym, a uzbro-

głem kiedykolwiek marzyć o tym, że

strony notatnika i znalazł tam numer

Nikogo nie obchodziło, że ciężko

starczyło by kilku grubych tomów, na-

jeni ochroniarze z psami wyprowadzali

tak swobodnie będę sobie siedział w

telefonu aktualnej żony. Długo wahał

pracował za granicą i cały zarobek

szemu bohaterowi udało się w końcu

tędy szeregi „młodzieży pracującej”.

ukraińskiej kawiarni i wypowiadał swe

się nasz bohater – dzwonić czy nie.

stracił w czasie wojny, a z okazałe-

trafić za granicę. Młody mężczyzna

Jeszcze mieszkając w Doniecku,

myśli nie bojąc się nikogo”.

Może ona dawno już zmieniła numer

go gospodarstwa na wsi został mu

zrozumiał w pewnym momencie, że

Lubomir Winnik zainteresował się ry-

Lubomir Winnik urodził się w 1943

telefonu lub wyjechała. Pokonał jed-

jedynie koń i wóz. Prócz tego, ojciec

do tej pory mieszkał w wielkiej klatce,

sunkiem. Chłopczyk często brał album

roku. Z trójki synów w rodzinie, był

nak niepewność, zadzwonił i po dru-

przyszłego malarza i dziennikarza

z której nie da się zobaczyć wolne-

i wyruszał z kolegą w okolice by ry-

średnim. W połowie lat 50. rodzice

giej stronie usłyszał niski głos Elżbie-

starał się uciec na Zachód, wiedział

go świata. Podjął więc walkę o swe

sować hałdy kopalń. Badał też życio-

przyszłego artysty wyjechali do pra-

ty. Oczywiście, nie od razu poznała

bowiem, że tam mu z rodziną i dzieć-

szczęście i miłość.

rysy i twórczość wielkich światowych

cy w donbaskich kopalniach. „Pew-

ona „zapominalskiego” artystę. Ten

mi nie pozwolą zginąć. Miał złote ręce

W Polsce pracowało się i oddy-

malarzy. Talent przyszłego artysty

nie ojciec zmęczył się ukrywaniem

śmieszny epizod życiowy zjednoczył

i chęć do pracy. Cóż jeszcze potrzeba

chało swobodniej. Przed wyjazdem,

w końcu zauważono i zorganizowa-

przed NKWD za swe związki z ukra-

dwa losy.

człowiekowi dla szczęśliwego i spokoj-

nasz bohater dobrze nauczył się ję-

no mu pierwszą wystawę. Od tego

ińskim podziemiem, – dzieli się swy-

Obecnie pan Lubomir pisze dla

nego życia? Nie tak się jednak stało.

zyka polskiego, więc komunikacja w

czasu mały Lubomir pragnie zostać

mi przypuszczeniami o rodzinnych

niemieckich gazet o polskim życiu

Koło Delatyna samoloty radzieckie za-

nowym kraju nie sprawiała mu żad-

malarzem i poświęcić życie sztuce.

tajemnicach pan Winnik, – ale nam,

i różnych problemach swej „drugiej oj-

częły ostrzeliwać uciekinierów. Trzeba

nej trudności. Co prawda śpiewnego

Było to niezwykłe dla dziecka ze śro-

dzieciom, nikt niczego nie opowiadał.

czyzny”. W polskiej prasie natomiast,

było się ratować. Małego Lubomira

ukraińskiego akcentu, z którego wielu

dowiska robotniczego. Po skończeniu

We wsi Bowsziw, gdzie wtedy miesz-

zapoznaje czytelników z realiami

rodzice zostawili u jakiejś kobiety,

Polaków się podśmiewało, nie udało

szkoły, Lubomir Winnik próbuje zdać

kaliśmy, znajdowała się duża cukrow-

Ukrainy. „Dopóki nie będziemy mieli

sami natomiast uciekli do lasu. Po

się artyście pozbyć. Nie spotkałem

na studia do Odeskiej Szkoły Rysun-

nia. Ojciec tam niedługo pracował.

normalnej władzy, dopóty Ukraina nie

drodze wóz im się przewrócił, a prze-

jednak w Polsce wrogiego nastawie-

ku. Niestety, te próby się nie powio-

Pamiętam, że kiedy byłem jeszcze

będzie miała szansy na prawdziwy

straszony ojciec ledwie zdążył złapać

niado mnie, – mówi pan Lubomir. – Od-

dły. Powiedzieli mu, że nie posiada…

dzieckiem, kilkakrotnie zmienialiśmy

postęp europejski, – mówi artysta. –

na ręce starszego syna. Mały synek

wrotnie, wszyscy starali się mi pomóc”.

zdolności artystycznych.

miejsce zamieszkania”.

W Polsce wszyscy przedstawiciele

Winników zachorował bez rodziców i

Nasz bohater zaczął pracować jako

Nasz bohater nie poddał się jed-

W tym czasie najważniejszym

władzy, do jakiej by partii nie należeli,

omal nie umarł. Spokoju więc rodzina

reporter. Wiele czasu poświęcał robie-

nak i wstąpił… do floty. Wkrótce zo-

było udowodnić władzy, że podczas

dbają o interesy państwowe”.

nie miała, dopóki nie zamieszkała na

niu zdjęć. Do środowiska dziennikarzy

Kącik lirycznypoetów lwowskich

Bowiem lato dobiega

nikt nie wie.

do końca.

Mgły się snują leniwe i obłoki

lękliwe

W konopianej pościeli

Niezliczone, jak liście

Październikowe nastroje

Październik złotousty

babie lato się ścieli,

na drzewie.

Uwija z pacierzy wieńce

Każdy z nas z góry cieszy się

Rozmodlonymi usty

W swe królestwo październik

na nie.

I szarzyzną się niebo powleka,

Pod stopy Świętej Panience.

wszedł złoty,

Babie lato niestałe, zawsze

Szepcząc modły pobożne

Iskry słońca figlarnie migają,

krótkie, za małe

różańca,

Paciorki lecą święte,

Dzień umyka jak swawolny

I tak zwodne, jak pierwsze

I powoli październik ucieka

Różańcem ku niebu się

motyl,

kochanie.

W pląsach deszczu i szarugi

wznosząc,

Złote listki w swym blasku

szańca.

Do Matki Wniebowziętej

fruwają.

Po mięciutkich liści kobiercu

O wstawiennictwo Ją prosząc.

Alejami zaduma się wlecze

I ostatnie żurawie

W aureoli czerwieni kolorowej

I tak jakoś tęskliwie na sercu,

pożegnaniem nas bawią,

A Pani Różańcowa

jesieni

I tak jakoś tęskliwie na

Lecąc w świata nieznane strony.

tęsknoty.

Tęczowy płaszcz rozpościera

Drogocenne z bursztynów

świecie.

Nostalgiczne nastroje

A na strunach pajęczej muzyki

Nieba i ziemi Królowa,

klejnoty

otwierają podwoje,

Drgają złotem swawolne

Z miłością na nas poziera.

I kobierce utkane z pajęczyny

Gdzie podziewa się, znika

Melancholii jesiennej tony.

chochliki,

wełnianej,

złota nić października,

Chcąc utonąć jak skry w morzu

Nieuchwytnej jesiennej

Stanisława Nowosad

Gdzie znikają paździerze,

Stanisława Nowosad

słońca,