18

okruchy historii

Kurier galicyjski * 27 kwietnia – 14 maja 2012 nr 8 (156) * www.kuriergalicyjski.com

KTÓŻ GO NIE ZNA – OJCIEC RAFAŁ!

„Świętymi bądźcie, bo Ja jestem święty, Pan, Bóg wasz” (Kpł 19, 2). Jakie wrażenie zrobiły te słowa

na Władysławie Kiernickim, którego znamy jako Ojca Rafała, proboszcza lwowskiej katedry, którego setną

rocznicę wspominać będziemy 3 maja 2012 r.? Trudno jest odpowiedzieć na to pytanie wprost. Myślę,

że krótkie wspomnienie o Jego życiu, pozwoli nam odnaleźć odpowiedź, jak było ze zrozumieniem prośby

Boga z Księgi Kapłańskiej.

Opracował

o. SłAWOMIR ZIELIŃSKI

OFMconv.

red. portalu RKc,

ks. MARIAn SKOWYRA

zdjęcia

„Któż go nie zna – OJCIEC RAFAŁ!

Przez tyle lat, dziesięcioleci, przez

tyle cierpień i upokorzeń,

wierny stróż skarbu, tego znaku

tożsamości Kościoła,

jakim jest prastara lwowska

katedra łacińska”

bł. jan Paweł II,

Lubaczów, 3.06.1991 r.

Takiego o. Rafała pamiętają

Młodość, zakon,

we lwowie

kapłaństwo i wojna

religijnej sprawiły, że papież Jan Pa-

Rafał Kiernicki urodził się 3 maja

weł II mógł reaktywować hierarchię

1912 r. w niewielkim miasteczku Ku-

kościelną na Ukrainie. 16 stycznia

łaczkowce w powiecie kołomyjskim,

1991 r. o. Rafał Kiernicki został mia-

w województwie stanisławowskim.

nowany biskupem pomocniczym ar-

Na chrzcie otrzymał imię Władysław.

Spotkanie o. Rafała Kiernickiego z janem Pawłem II w Lubaczowie, 3.06.1991 r.

chidiecezji lwowskiej. Sakrę biskupią

Do zakonu franciszkanów wstąpił w

otrzymał 2 marca 1991 r. w katedrze

1930 r. i rozpoczął nowicjat w Łagiew-

trudne czasy

lwowskiej. Głównym konsekratorem

nikach koło Łodzi, otrzymując imię

władzy komunistycznej

W kwietniu 1948 r. wrócił do

był pierwszy po II Wojnie Światowej

zakonne – Rafał. Po złożeniu pierw-

Lwowa i zaraz poszedł w roboczym

metropolita lwowski ks. kard. Marian

szych ślubów zakonnych rozpoczął

ubraniu do katedry. Tak o tym wspo-

Jaworski. Ta historyczna uroczystość

studia filozoficzno-teologiczne we

minał: „Kiedy przyszedłem do kate-

zgromadziła 150 kapłanów z Pol-

franciszkańskim seminarium w Kra-

dry, jeden z dwóch księży powiedział:

ski, Ukrainy i Rzymu oraz ok. 8 tys.

kowie i Lwowie oraz na Uniwersytecie

wkładaj sutannę i idź spowiadać! I

wiernych z całej Ukrainy, a także z

Jana Kazimierza we Lwowie, gdzie

tak się zaczęło”. Odtąd do końca

Polski.

w 1939 r. uzyskał stopień magistra

życia, a więc przez 47 lat, pełnych

Jako biskup prowadził nadal taki

teologii moralnej. 25 czerwca 1939 r.

niezmordowanej pracy, wyrzeczenia

sam tryb życia, spowiadając długie

przyjął święcenia kapłańskie.

i rozmaitych szykan ze strony władz

godziny, głosząc kazania, udzielając

Wraz z wybuchem II wojny świa-

sowieckich, katedra stała się dla nie-

sakramentu chorych. Do codzien-

towej zaczął się nowy, bardzo długi

go najważniejszym miejscem, praw-

nych zajęć doszły jeszcze obowiązki

okres w życiu o. Rafała, przepełnio-

dziwym domem, bo tu spędzał cały

biskupie, a było ich sporo. Nowa wła-

ny ogromnymi trudnościami, które

swój czas, a niewielki pokoik obok

dza oddawała kościoły, które przez

wymagały od niego wielkiego hartu

zakrystii służył mu też za miejsce

wiele dziesiątków lat służyły między

ducha, a nawet heroizmu. Przez

odpoczynku po całodziennej pracy;

innymi jako: magazyny, sale spor-

trzy lata sprawował funkcję wycho-

katedrę opuszczał tylko wtedy, gdy

towe, kina, muzea religii i ateizmu.

wawcy i wykładowcy w zakonnym

wyjeżdżał z posługą do chorych. W

Zniszczone i zdewastowane, spro-

seminarium duchownym we Lwowie.

1949 r. objął w katedrze obowiązki

fanowane i ograbione, stawały się

Równocześnie był tajnym spowiedni-

proboszcza. Po 10 latach spotkał

na nowo Domem Boga, przez jego

kiem w szpitalach, do których wstęp

go znowu dotkliwy cios, gdyż wła-

biskupią posługę. Każdy oddany ko-

duchownym był surowo zakazany. W

dze radzieckie pozbawiły go prawa

ściół był dla niego radością i kolejną

1941 r. władze sowieckie zaareszto-

sprawowania funkcji duszpasterskich

iskierką nadziei, że idą nowe czasy.

wały go i osadziły w ciężkim więzie-

(1958-1965). Pracował wówczas

niu, zwanym „Brygidkami”, z którego

jako stróż w Parku Stryjskim, potem

ucieka podczas pożaru budynków

Powrót do Domu ojca

jako tragarz, wreszcie jako stróż w

Nadzieja i radość, które przez

więziennych.

sanatorium przeciwgruźliczym we

całe życie towarzyszyły o. Rafałowi,

Od października 1939 r. należał

o. Rafał przy ołtarzu w katedrze lwowskiej

Lwowie. Niemniej jednak w sposób

pozwoliły Mu w godzinie miłosier-

do konspiracji wojskowej; był kapela-

konspiracyjny nadal apostołował w

O. Rafała cechowała ogromna

sługi duchowej o. Rafała. Odznaczał

dzia, 23 listopada 1995 r. zakończyć

nem lwowskiej Armii Krajowej, nosząc

archidiecezji lwowskiej. W 1968 r. za

pracowitość. Przechodził ciężkie

się w tym zakresie samarytańskim

życie ziemskie. Po latach ciężkiej

pseudonim „Dziunio”, a następnie

pomoc udzieloną kapłanowi z Polski

choroby, ale na wszelkie dolegliwości

chryzmatem. W czasie okupacji so-

i ofiarnej pracy, schorowany i cier-

skarbnikiem i szefem oddziału V Ko-

znowu odebrano mu prawo publicz-

miał tylko jedno lekarstwo – pracę w

wieckiej Lwowa, mimo zakazu władz,

piący, ale nie opuszczający swoich

mendy Okręgu Lwów. 31 lipca 1944

nego duszpasterzowania, ale na

katedrze. Nawet zabrany przez pogo-

odwiedzał szpitale i przy pomocy

wiernych odchodzi do Boga, który

r. został wraz z oficerami AK aresz-

skutek usilnych starań wielu ludzi po

towie, zaraz po otrzymaniu pierwszej

umówionych lekarzy i pielęgniarek,

powołał Go do życia zakonnego i ka-

towany przez Sowietów i wywieziony

miesiącu mu je przywrócono.

pomocy wracał do swojej świątyni.

jako „profesor specjalista” od chorób,

płańskiego, a wówczas powołał Go

najpierw do obozu w Charkowie, a

Początkowo pomagali mu inni

Nigdy nie skarżył się na własne cier-

zaopatrywał chorych. W późniejszych

do wieczności.

później do obozu dla internowanych w

kapłani, ale wyczerpani i schoro-

pienia, nie okazywał zmęczenia czy

latach nigdy nie odmówił jazdy do cho-

W jego pogrzebie uczestniczyło

Riazaniu. W 1947 r. przebywał jeszcze

wani podczas pobytu w sowieckich

zniechęcenia. I zawsze miał czas dla

rego, nie tylko we Lwowie, ale także w

kilkunastu arcybiskupów i biskupów,

w obozach w Czerepowcu i Griazow-

łagrach rychło odchodzili do wiecz-

innych ludzi.

miejscowościach odległych nawet o

ponad 200 kapłanów obrządku ła-

cu. Wszędzie tam, zwłaszcza w Ria-

ności. O. Rafał urządzał im manife-

Pasją jego życia było szafarstwo

250 km od miasta. Warto dodać, że

cińskiego i greckokatolickiego oraz

zaniu, gdzie było około 3 tys. oficerów

stacyjne pogrzeby na cmentarzach

Miłosierdzia Bożego poprzez konfe-

jeszcze w latach 80. zaopatrywał w

ogromna rzesza wiernych z Ukrainy,

i żołnierzy, prowadził konspiracyjną

lwowskich. Wkrótce pozostał sam.

sjonał. Codziennie spędzał w nim po

ciągu roku ponad 1500 chorych.

Polski, Rosji, a nawet dalekiej Sy-

działalność duszpasterską: odprawiał

Wtedy to, namawiano go do wy-

kilka godzin, a w okresie Adwentu

berii. Kard. Marian Jaworski, mówił:

Msze św., udzielał sakramentów, zor-

jazdu do Polski, ale On nie opuścił

i Wielkiego Postu po kilkanaście,

„Ojcze biskupie! Dzisiaj twoją trum-

ganizował Bractwo Różańcowe, urzą-

czas przemian

katedry. Co więcej, w niezwykle

gdyż do spowiedzi zjeżdżali się wier-

nę otaczają arcybiskupi, biskupi,

dzał kursy wiedzy religijnej, jednoczył

i odradzający się Kościół

trudnych warunkach przeprowadził

ni z całej Ukrainy.

Przełom polityczny, jaki dokonał

przedstawiciele twojego Zakonu,

skłóconych, a swoją głęboką wiarą

kosztowną odnowę i konserwację

Duszpasterstwo chorych to naj-

się na początku lat 90. i złagodze-

reprezentanci Kościołów wschod-

podnosił kolegów na duchu i odbudo-

świątyni katedralnej.

bardziej charakterystyczna cecha po-

nie polityki państwowej w dziedzinie

nich, liczni księża, siostry zakonne

wywał w nich utraconą nadzieję.