Pani Jesień

Przeszedł sobie dawno

śliczny, złoty wrzesień...

Teraz nam październik

Dała pani Jesień...

Słonko takie śpiące,

coraz później wstaje.

Ptaszki odlatują,

hen, w dalekie kraje.

W cieniu, pod drzewami

cicho śpią kasztany,

każdy błyszczy pięknie,

niby malowany.

Lecą liście z drzewa

różnokolorowe,

te są żółto–złote,

a tamte – brązowe.

Jeszcze niby ciepło,

słonko świeci, grzeje...

aż tu nagle skądejś

wichrzysko zawieje.

Chmur wielkich deszczowych

nazbiera, napędzi...

tak się pan Listopad

nauwija wszędzie.

ZOFIA DĄBROWSKA