29

www.kuriergalicyjski.com * kurier galicyjski * 26 marca–15 kwietnia 2013 nr 6 (178)

Lubię Lwów, bo niczego  Flash mob wielbicieli

Liny kostenko

przed turystami nie udaje” 19 marca br. o godzinie 10:00 studen-

Nie pamiętam już, kto powiedział te słowa, ale wiele osób

ci Lwowskiego Uniwersytetu im. Iwana

usłyszało je później ode mnie. Nie po to, żeby tłumaczyć

Franki weszli na wieżę lwowskiego ratu-

sza – w taki sposób zaczęły się obchody

nasze krzywe drogi i odlatujące tynki, ale żeby wytłuma-

83 urodzin znanej ukraińskiej poetki,

czyć coś, co jest prawdziwą atrakcją Lwowa, bo przecież

pisarki i tłumaczki Liny Kostenko.

nie chodzi o dalekie echa włoskiego renesansu ani wie-

deńskiej secesji, ale o kontekst, w którym to wszystko jest

osadzone. Nie pamiętam, kiedy te słowa zostały wypowie-

dziane, ale musiało to być dawno, gdzieś pomiędzy okre-

sem, kiedy Lwów przestał być już stolicą Galicji, a nie zo-

stał jeszcze stolicą czekolady, kawy, pączków, sera i wina.

Być może teraz nie zostałyby już wypowiedziane.

jadali najznamienitsi goście przyjeż-

czywistości, które wiążą nas z miej-

KATArZYNA łoZA

dżający do Lwowa. Piwo pił w tram-

scem, w którym się znajdujemy. To

waju, który nigdy nie stał na szynach

są przedmioty, które nie opowiadają

Wiele osób podkreślało, że we

i w hali, która do złudzenia przypomi-

historii, one są nią. To, co kiedyś było

Lwowie daje się odczuć szczególny

nała lwowski rynek. W poszukiwaniu

zwyczajne i dla wszystkich, teraz

genius loci, duch miejsca, który spra-

słynnej lwowskiej wielokulturowości

stało się elitarnym towarem, który wy-

wia, że jest ono wyjątkowe. Na pew-

lina Kostenko

przymierzył czapkę ze sztucznymi

chodzi do klienta nawet na ulicę.

no było wyjątkowe dla tych, którzy

pejsami, niezauważając tuż obok we

musieli je niegdyś opuścić i kultywo-

Jeśli kupujemy legendę

framudze drzwi śladu po prawdziwej

Lina Kostenko była jedną z naj-

wali lwowskie tradycje na ziemiach,

EuGENIuSZ SAło

lwowa, żądajmy towaru naj-

mezuzie, zrobił zdjęcie obok figury

bardziej znanych postaci spośród

które z przymusu stały się ich nową

tekst i zdjęcie

wyższej jakości.

Jana Zeha, przechodząc obojętnie

plejady młodych ukraińskich po-

Jest prawem legendy, że nie do

ojczyzną. Ale okazało się wyjątko-

obok apteki, w której tenże Zeh wy-

Poetycki flash mob składał się

etów, którzy rozpoczęli działalność

końca jest prawdziwa, że wymyślili

wym także dla tych, którzy, często

nalazł naftę, bo trwa w niej niekoń-

z kilku części. Trzymając w ręku ko-

literacką na przełomie lat 50. i 60.

ją ludzie, że jest w niej tylko ziarnko

także nie z własnej woli trafili tu po

czący się remont. Jadł w barze, w

lorowe baloniki młodzież odczytała

XX wieku. Twórczość „Szistdesiat-

prawdy. Ale żądajmy tego ziarenka.

II wojnie światowej. Z przydziału i z

którym na ścianie odtworzono z błę-

wspólnie jej wiersz „Я вранці голос

nyków” (grupa pokolenia pisarzy i

Żądajmy, aby Ci, którzy nam ten

przypadku. Miasto nagle zapełniło

dami polskie przedwojenne napisy,

горлиці люблю” („Uwielbiam głos

poetów lat 60.) wniosła do ukraiń-

Lwów, zresztą za wcale duże pie-

się ludźmi, którzy dopiero uczyli

podczas kiedy oryginalne napisy na

turkawki rano”). Po symbolicznym

skiej literatury nowe prądy. Awan-

niądze, sprzedają, nie wciskali nam

się żyć w mieście. Nauka była długa

przebudzeniu miasta w niebo wy-

gardowe i krytyczne nastawienie do

i żmudna, a Lwów wymagający.

puszczono trzy białe gołębie jako

ówczesnego ustroju zwróciły uwagę

Nie wiem, czy to właśnie genius

symbol niezłomnej postawy poetki.

czytelników.

loci sprawił, że nowi lokatorzy czuli

Na zakończenie wszyscy razem zło-

przed Lwowem pewien niewytłuma-

żyli życzenia Linie Kostenko i zapro-

Lina Kostenko (ur. 19 marca

czalny respekt, czy to fakt, że z góry

sili ją do Lwowa.

1930 roku w Rzyszczewie koło Kijo-

lwowskich kamienic patrzyła na nich

Dziś o godz. 13:00 zostanie

wa) jest autorką tomików poezji „Над

historia, ale przemeblowanie zaczęli

otwarta wystawa fotograficzna „Po-

берегами вічної ріки” („Nad brzega-

nieprędko. Niby wytapetowano to lo-

dróż serca” (hol gmachu głównego

mi wiecznej rzeki), „Неповторність”

kum na nowo, ale spod tapet wciąż

Uniwersytetu Lwowskiego), każde

(„Niepowtarzalność”), „Сад нетану-

wyzierało stare i nie dawało o sobie

zdjęcie będzie podpisane cytatami

чих скульптур” („Ogród rzeźb nie-

zapomnieć.

z poezji Liny Kostenko.

topniejących”) (1987), poetyckiego

Coś sprawiło, że nowi aktorzy we-

– Rokrocznie, 19 marca, w dniu

poematu historycznego „Маруся

szli do opuszczonego teatru i zaczęli

urodzin Liny Kostenko organizujemy

Чурай” („Marusia Czuraj”), za który w

grać przerwaną przedwojenną sztu-

czytanie wierszy na uniwersytecie,

1987 roku otrzymała Nagrodę Tarasa

kę. Coś sprawiło, że zaczęli udawać,

a w tym roku chcieliśmy zrobić to tu

Szewczenki, poemat „Берестечко”

że stąd pochodzą, albo przynajmniej

– na wieży Ratusza – żeby wysłać

(„Beresteczko”). W 2010 roku uka-

żałować, że tak nie jest.

życzenia z samego serca Lwowa i w

zała się jej powieść „Записки укра-

W ostatnich latach Lwów aktyw-

taki sposób zaprosić Linę Kostenkę

їнського самашедшого” („Notatki

nie się rozwija i buduje swoją nową

do częstszego odwiedzania naszego

ukraińskiego samaszedszoho”), któ-

tożsamość. Część tych starań wy-

pięknego miasta – powiedziała jedna

ra wzbudziła ogromne zaintereso-

korzystuje dawne tradycje, choć w

z organizatorek akcji poetyckiej, stu-

wanie i stałą się jedną z najlepszych

innej, nowej, odświeżonej lub tylko

dentka Maria Szynkarczuk.

książek 2011 roku.

przemielonej formie. Całe sztaby

ludzi w gabinetach ratusza głowią

fasadach dawnych sklepów giną w

podróbek. Popierajmy tych, którzy

się, czym przyciągnąć turystów do

czasie kolejnych „jewroremontów”.

szanują gości, nie szczędząc swojej

Lwowa, a działy marketingu niezli-

Jest takie powiedzenie: To, co

pracy i pieniędzy, aby dać im to, co

czonych kawiarni, restauracji, barów,

wyrzucamy – to śmieci. To, czego

najlepsze. Jeśli chcemy poczuć, że

hoteli, agencji turystycznych myślą, w

nie wyrzucili nasi rodzice, to retro.

jesteśmy we Lwowie, jedzmy we

jakim papierku ten Lwów sprzedać.

To, czego nie wyrzucili nasi dziadko-

wnętrzach kamienic, nie chat. I zwra-

I oto zachęcony reklamowym fol-

wie, to antyki. Lwów miał szczęście,

cajmy uwagę na to, czy aby w czasie

derem przyjeżdża do Lwowa turysta.

że nie zmiotła go z powierzchni ziemi

zbyt doskonałego remontu nie załata-

I co widzi? Widzi miasto, które krzy-

wojna, że kolejne wojska maszerują-

no wszystkich dziur, którymi ulatniał

kliwie i kolorowo opowiada mu swoją

ce przez miasto nie zdążyły zabrać

się genius loci.

historię, a właściwie ją sprzedaje. A

wszystkiego. Pamiętajmy, że to, co

„Braty Hadiukiny”, nawiązując do

po dniu, lub po kilku wyjeżdża chud-

cenne, znajduje się nie tylko w mu-

lwowskiej subkultury, śpiewali: „lwow-

szy o kilka banknotów, za to obje-

zeach. Sprzęty z lwowskich miesz-

scy batiarzy nie roztrząsali, czy jesteś

dzony doniecką i belgijską czeko-

kań, tabliczki reklamowe, umywalki z

Żydem czy Polakiem, ważne, żebyś

ladą, którą popijał kawą w tureckiej

lwowskich podwórek, ba, nawet drzwi

nie był frajerem”. Czego i wszystkim

kawiarni, nie domyślając się nawet,

obdrapane z farby stają się atrakcją

czytelnikom życzę – nie bądźcie fra-

że dawniej w tym miejscu znajdowa-

Poetycki flash mob studentów na wieży lwowskiego ra-

lwowskich kawiarni. To okruchy rze-

jerami.

ła się elegancka restauracja, w której

tusza