Polski konsulat we Lwowie

10

15–28 listopada 2013 nr 21 (193) * kurier Galicyjski * www.kuriergalicyjski.com

Wdrażanie nowej polityki wizowej

Gratuluję konsulowi generalnemu, ambasadorowi tytularnemu Jarosławowi Drozdowi pomysłu

wydania wspomnień konsulów pracujących w Konsulacie we Lwowie i dziękuję za jego prośbę

o napisanie paru słów wspomnień na temat mojego pobytu i kierowania tym urzędem. We Lwo-

wie miałem możność pracować przez pięć lat, zaś czas kierowania przeze mnie urzędem trwał

zaledwie kilka miesięcy, lecz był pełen nowych wyzwań, jakie stanęły wówczas przed polskimi

służbami konsularnymi. Poznałem wtedy wielu wspaniałych ludzi, o których nie mogę tu dziś nie

wspomnieć. Tych, którzy w szczególny sposób utrwalili mi się w pamięci, pozwolę sobie wymie-

nić z nazwiska.

JANUSZ JABłOŃSKI

JANUSZ JABłOŃSKI

p.o. konsula generalnego

Mój przyjazd do Lwowa był dość

RP we Lwowie

przypadkowy. Któregoś dnia dyrektor

(16 VII 2003 – 15 I 2004)

Działu Kadr MSZ, nieżyjący już nie-

stety Andrzej Kremer, zapytał mnie,

Janusz Jabłoński urodził się 22 listo-

czy byłbym zainteresowany wyjaz-

pada 1960 roku w Wołominie. Wy-

dem do tego pięknego i zarazem bar-

kształcenie wyższe prawnicze, absol-

dzo ważnego miejsca. Zgodziłem się

went Wydziału Prawa i Administracji

na jego propozycję od razu, chociaż

Uniwersytetu  Warszawskiego.  W

nie jestem Kresowiakiem.

latach dziewięćdziesiątych sekretarz

W pierwszych dniach pobytu w

miasta i gminy Radzymin. W służbie

Konsulacie byłem wprowadzany we

dyplomatyczno-konsularnej od lipca 1997 roku, jako III sekretarz ds. konsular-

„lwowskie tajemnice” przez konsula

nych w Ambasadzie RP w Moskwie, I sekretarz – konsul w KG RP we Lwowie,

Leszka Dębickiego. Był to okres, w

p.o. kierownika Konsulatu, radca w Departamencie Konsularnym MSZ w War-

którym odbywały się przede wszyst-

szawie, pierwszy radca, kierownik Wydziału Ruchu Osobowego w KG RP w

kim rozmowy z interesantami, cza-

Kaliningradzie. Żonaty: małżonka Anna i syn Emil.

sami trwające kilkanaście godzin.

Dotyczyły głównie spraw repatriacji

i możliwości odzyskania obywatel-

Występ zespołu wysoko oceniła

mowy. Polska przygotowywała się

stwa. Rozmowy te miewały różny,

zarówno polska, jak i ukraińska pu-

do wejścia do Unii Europejskiej, zaś

czasem trochę zabawny przebieg.

bliczność. Pani Ewa Tajner, polska

konsekwencją tego wydarzenia było

Ksiądz biskup Marian Buczek, który

poetka mieszkająca we Lwowie, po-

wprowadzenie nowej polityki wizo-

często nas odwiedzał, żartował, że

wiedziała mi wprost, że dzięki temu

wej, określanej skrótowo jako NPW.

bardzo dużo zrobiłem w tym okresie

koncertowi miejscowi Polacy na

Wiosną 2003 roku odszedł ze

Wspólna modlitwa ekumeniczna na Cmentarzu Obrońców

dla katechizacji Ukrainy. Ten żart był

zawsze zapamiętają moją skromną

stanowiska konsula generalnego

Lwowa oraz pod pomnikiem Ukraińskiej Armii Galicyjskiej.

wynikiem pewnej rozmowy z jednym

osobę. Mam przyjemność tego nie-

Krzysztof Sawicki, zaś dyrektor

Stoją od lewej: zastępca przewodniczącego Lwowskiej

z setek moich interesantów, w któ-

jednokrotnie doświadczać, także po

Departamentu Konsularnego MSZ,

Państwowej Administracji Obwodowej Wołodymyr Herycz,

rej podczas przyjmowania wniosku

latach. Nigdy nie szukałem pokla-

Janusz Skolimowski, zaproponował

konsul Janusz Jabłoński, osoba nieznana, greckokatolicki

o wizę repatriacyjną zapytałem też

sku, ale takie słowa zawsze umac-

mi wówczas zadanie przygotowania

kardynał Lubomyr Huzar, rzymskokatolicki kardynał Marian

o… sprawy natury duchowej. Pyta-

niały mnie w przekonaniu, że to, co

Konsulatu do Nowej Polityki Wizowej.

Jaworski, ks. Mychajło Dymyt (nieco z tyłu), przewodniczą-

nie to zadałem dodatkowo, ponie-

zrobiliśmy, było dobre dla promocji

Gdy rozpoczynałem pracę w

cy Lwowskiej Państwowej Administracji Obwodowej Ołek-

waż moje wątpliwości budziła jego

naszego kraju i jego kultury.

Konsulacie RP we Lwowie, praco-

sandr Sendeha, sekretarz Lwowskiej Rady Miejskiej Wasyl

polska przeszłość, trzeba bowiem

Z rozrzewnieniem wspominam

wało tam zaledwie trzech konsulów.

Biłous. (Fotografia ze zbiorów autora wspomnień)

pamiętać, że przepisy repatriacyj-

też występ wspaniałego tenora ze-

Problemy były też z samą lokalizacją

mogła być ważna i zarazem miła

RP w Moskwie. Pan Włodzimierz z

ne jasno określają, kto ma prawo

społu, rodowitego lwowskiego batia-

urzędu. Zajmowaliśmy budynek małej

dla otwartych serc lwowskiej dia-

wielką ochotą włączył się w przygo-

do takiego przywileju. Chyba wła-

ra, Stanisława Jopka i jego równie

willi, w której mieścił się wówczas pra-

spory. Mam tutaj na myśli występy

towania występu we Lwowie. Jak

śnie wówczas rozeszła się „wieść

słynnego „Furmana”. Nota bene, był

wie cały urząd. Teraz zaś pracowało

Zespołu Pieśni i Tańca „Mazowsze”.

się okazało, był to pierwszy od lat

gminna”, że konsul na spotkaniach

to pierwszy pobyt pana Jopka we

w Konsulacie już nie trzech, a kilkuna-

To niewątpliwie wielkie wydarzenie

pięćdziesiątych XX wieku przyjazd

w sprawie repatriacji pyta z pacierza

Lwowie od momentu opuszczenia

stu konsulów – i trzeba było ten budy-

pozytywnie ocenili także Ukraińcy.

naszego wspaniałego ambasadora

i trzeba się go koniecznie wyuczyć.

przez niego miasta po zakończeniu

nek przystosować do nowych zadań.

Doczekało się ono rychłej powtórki,

kultury do tego miasta. Szczegól-

Choć nie było to prawdą, mam na-

II wojny światowej. Nieocenionej

Warunki były trudne dla wszystkich,

dzieję, że ta „katechizacja” nikomu

lecz dzięki dobrej atmosferze, jaka

na złe nie wyszła.

panowała w urzędzie, z trudem, ale

Zanim wyjechałem do Lwowa,

także z uśmiechem, pokonywaliśmy

spędziłem wiele godzin na studiowa-

największe nawet bariery.

niu wspólnej historii Polski i Ukrainy,

Wdrożenie nowej polityki wizo-

i wydawało mi się, że wiem na ten

wej z konieczności musiało odbywać

temat stosunkowo dużo. Okazało się,

się w lokalu wielkości przeciętnego

że i owszem, ale prawdziwą lekcją

domu jednorodzinnego – i było bar-

było dopiero to, czego miałem moż-

dzo trudnym wyzwaniem, z którego,

ność posłuchać podczas rozmów z

jak sądzę, wywiązaliśmy się dość

interesantami. Tego, co usłyszałem

dobrze.

od osób żyjących od pokoleń na tej

Dziękuję moim kolegom za to,

ziemi, nie można było wtedy znaleźć

że pracując w tak trudnym okresie

w żadnym podręczniku. Tematem

i ekstremalnych warunkach, znajdo-

moich wspomnień nie będą jednak

waliśmy czas nie tylko na pracę, ale

historyczne rozważania Polaków

i na wspólny odpoczynek i rozrywkę.

oraz ich losów po utracie ziemi oj-

Ta druga była możliwa także dlate-

Konsul Janusz Jabłoński (w drugim rzędzie od prawej) na spotkaniu w szkole nr 10 we

czystej, skoncentruję się raczej na

go, że konsulowie, dzięki uprzejmo-

Lwowie, ok. 2003–2004 r. (Fotografia z archiwum Konsulatu Generalnego RP we Lwowie

moich osobistych wspomnieniach –

ści prorektora Lwowskiego Narodo-

na wycinku historii naszego urzędu

przygotowanej przez następnego

ne podziękowania za pomoc na-

pomocy w przygotowaniu występu

wego Uniwersytetu Medycznego we

we Lwowie na tle bieżących zadań

konsula generalnego.

leżą się ówczesnemu ministrowi

„Mazowsza” udzieliła nam również

Lwowie Mieczysława Grzegockiego,

i wydarzeń.

Jak do tego doszło? Przypad-

kultury i dziedzictwa narodowego,

ukraińska armia, a w szczególności

mogli w zimne miesiące korzystać

W roku 2003 wspólnie z ówcze-

kiem dowiedziałem się, że ówcze-

Waldemarowi Dąbrowskiemu. Bez

jeden z jej ówczesnych dowódców,

nieodpłatnie z sali gimnastycznej. Z

snym konsulem generalnym Krzysz-

śnie szefem zespołu był Włodzi-

jego wsparcia finansowego występ

generał Ludwik Kobierski.

kolei latem odbywały się mecze piłki

tofem Sawickim, postanowiliśmy przy-

mierz Sandecki, którego poznałem

„Mazowsza” we Lwowie byłby nie-

Rok 2003 w historii urzędu moż-

nożnej w seminarium duchownym

gotować imprezę kulturalną, która

w czasie mojej pracy w Ambasadzie

możliwy.

na śmiało określić jako czas przeło-

w Brzuchowicach. Toczyliśmy boje