Sakrament Pokuty

SAKRAMENT POKUTY

„Wieczorem owego pierwszego dnia... przyszedł Jezus,stanął pośrodku i rzekł (do Apostołów):
»Weźmijcie Ducha Świętego! Którym odpuścicie grzechy, są im odpuszczone,
a którym zatrzymacie, są im zatrzymane« (J 20, 19. 22-23).

Przebaczenie grzechów popełnionych po chrzcie jest udzielane przez osobny sakrament
nazywany sakramentem nawrócenia, spowiedzi, pokuty lub pojednania.
Ten, kto grzeszy, rani cześć i miłość Boga, a także własną godność człowieka
powołanego do synostwa Bożego oraz narusza duchowe dobro Kościoła,
którego każdy chrześcijanin powinien być żywym kamieniem.

W świetle wiary nie ma większego zła niż grzech i nic innego
nie powoduje gorszych skutków dla samych grzeszników, dla Kościoła i dla całego świata.
Powrót do komunii z Bogiem, która została utracona przez grzech, rodzi się z łaski Boga
pełnego miłosierdzia i troszczącego się o zbawienie ludzi.
Trzeba prosić o ten cenny dar dla siebie i dla innych.

Droga powrotu do Boga, nazywana nawróceniem i żalem,zakłada ból i odwrócenie się
od popełnionych grzechów oraz mocne postanowienie niegrzeszenia w przyszłości.
Nawrócenie dotyczy więc przeszłości i przyszłości.
Źródłem nawrócenia jest nadzieja na miłosierdzie Boże.

Sakrament pokuty składa się z trzech aktów penitenta oraz z rozgrzeszenia kapłana.
Aktami penitenta są: żal za grzechy, spowiedź lub ujawnienie grzechów przed kapłanem
oraz postanowienie wypełnienia zadośćuczynienia i czynów pokutnych.

Żal za grzechy (nazywany także skruchą) powinien wypływać z motywów wynikających z wiary.
Jeśli jego źródłem jest miłość do Boga, nazywamy go „doskonałym”;
jeśli opiera się na innych motywach, nazywamy go „niedoskonałym”.

Kto chce dostąpić pojednania z Bogiem i z Kościołem, musi wyznać przed kapłanem
wszystkie grzechy ciężkie, których jeszcze nie wyznawał, a które przypomniał sobie
po starannym zbadaniu swego sumienia.
Wyznawanie grzechów powszednich nie jest samo w sobie konieczne,
niemniej jest przez Kościół żywo zalecane.

Spowiednik zadaje penitentowi wypełnienie pewnych czynów „zadośćuczynienia” lub „pokuty”,
by wynagrodził szkody spowodowane przez grzech i postępował w sposób godny ucznia Chrystusa.
Tylko kapłani, którzy zostali upoważnieni przez władzę kościelną do spowiadania,
mogą przebaczać grzechy w imieniu Chrystusa.

Skutki duchowe sakramentu pokuty są następujące:

• pojednanie z Bogiem, przez które penitent odzyskuje łaskę;
  
• pojednanie z Kościołem;
  
• darowanie kary wiecznej spowodowanej przez grzechy śmiertelne;
  
• darowanie, przynajmniej częściowe, kar doczesnych, będących skutkiem grzechu;
  
• pokój i pogoda sumienia oraz pociecha duchowa
  
• wzrost sił duchowych do walki, jaką musi prowadzić chrześcijanin.
  

Indywidualna i integralna spowiedź z grzechów ciężkich oraz rozgrzeszenie
stanowią jedyny zwyczajny sposób pojednania się z Bogiem i Kościołem.
Przez odpusty wierni mogą otrzymać dla siebie, a także dla dusz w czyśćcu,
darowanie kar doczesnych, będących skutkiem grzechów.
Sakrament pokuty oraz Sakrament namaszczenia chorych należą do Sakramentów Uzdrowienia.