Sakrament Kapłaństwa

SAKRAMENT KAPŁAŃSTWA

Święty Paweł mówi do swojego ucznia Tymoteusza:
„Przypominam ci, abyś rozpalił na nowo charyzmat Boży, który jest w tobie przez nałożenie moich rąk.” (2 Tm 1, 6).
„Jeśli ktoś dąży do biskupstwa, pożąda dobrego zadania” (1 Tm 3, 1).
Do Tytusa powiedział: "W tym celu zostawiłem cię na Krecie, byś zaległe sprawy należycie załatwił
i ustanowił w każdym mieście prezbiterów. Jak ci zarządziłem” (Tt 1, 5).

Cały Kościół jest ludem kapłańskim. Przez chrzest wszyscy wierni uczestniczą w kapłaństwie Chrystusa.
Uczestnictwo to jest nazywane „wspólnym kapłaństwem wiernych”.
U jego podstaw i dla służenia mu istnieje inne uczestnictwo w posłaniu Chrystusa,
przekazywane przez sakrament święceń, którego misją jest pełnienie służby we wspólnocie,
w imieniu i w osobie Chrystusa-Głowy.

Kapłaństwo urzędowe różni się istotowo od wspólnego kapłaństwa wiernych,
ponieważ udziela świętej władzy w służbie wiernym.
Pełniący urząd święceń wykonują swoją posługę wobec Ludu Bożego przez nauczanie(munus docenti),
kult Boży (munus liturgicum) i rządy pasterskie (munus regendi).

Od początku posługa święceń była udzielana i wykonywana według trzech stopni:
jako posługa biskupów, prezbiterów i diakonów.
Posługi udzielane przez święcenia są niezastąpione w organicznej strukturze Kościoła.
Bez biskupów, prezbiterów i diakonów nie można mówić o Kościele.

Biskup otrzymuje pełnię sakramentu święceń, która włącza go do Kolegium Biskupów
i czyni widzialną głową powierzonego mu Kościoła partykularnego.
Biskupi jako następcy Apostołów i członkowie kolegium mają udział w odpowiedzialności apostolskiej
i w posłaniu całego Kościoła pod zwierzchnictwem papieża, następcy św. Piotra.

Prezbiterzy są zjednoczeni z biskupami w godności kapłańskiej,
a równocześnie zależą od nich w wykonywaniu swoich funkcji duszpasterskich;
są powołani, by być roztropnymi współpracownikami biskupów.
Tworzą oni wokół swojego biskupa prezbiterium, które wraz z nim jest odpowiedzialne za Kościół partykularny.
Otrzymują od biskupa misję kierowania wspólnotą parafialną lub określoną funkcję kościelną.

Diakoni są wyświęcani dla zadań posługi w Kościele. Nie otrzymują oni kapłaństwa posługi,
ale święcenia dają im prawo do ważnych funkcji w posłudze słowa,
w kulcie Bożym, w zadaniach duszpasterskich i charytatywnych,
które mają pełnić pod pasterskim zwierzchnictwem swojego biskupa.

Sakrament święceń udzielany jest przez włożenie rąk,któremu towarzyszy uroczysta modlitwa konsekracyjna.
Prosi się w niej Boga, by otrzymującemu święcenia udzielił łask Ducha Świętego,
potrzebnych dla jego posługi. Święcenia wyciskają niezatarty charakter sakramentalny.
Kościół udziela sakramentu święceń tylko mężczyznom(viris) ochrzczonym,
których zdolności do wykonywania posługi kapłańskiej zostały starannie rozeznane.
Odpowiedzialność i prawo dopuszczenia kogoś do przyjęcia sakramentu święceń przysługuje władzy kościelnej.
W Kościele łacińskim sakrament święceń prezbiteratu jest udzielany w sposób zwyczajny tylko kandydatom,
którzy są gotowi dobrowolnie przyjąć celibat i publicznie wyrażają wolę zachowania go
z miłości do Królestwa Bożego i służby ludziom.
Udzielanie sakramentu święceń wszystkich trzech stopni należy do biskupów.
Sakrament kapłaństwa i sakrament małżeństwa są określane jako Sakramenty w Służbie Komunii.