Sakrament Pokuty

SAKRAMENT POKUTY

„Wieczorem owego pierwszego dnia... przyszedł Jezus,stanął pośrodku i rzekł (do Apostołów): »Weźmijcie Ducha Świętego! Którymodpuścicie grzechy, są im odpuszczone, a którym zatrzymacie, są im zatrzymane«" (J 20, 19. 22-23). Przebaczenie grzechów popełnionych po chrzcie jestudzielane przez osobny sakrament nazywany sakramentem nawrócenia, spowiedzi,pokuty lub pojednania. Ten, kto grzeszy, rani cześć i miłość Boga, a takżewłasną godność człowieka powołanego do synostwa Bożego oraz narusza duchowedobro Kościoła, którego każdy chrześcijanin powinien być żywym kamieniem. W świetle wiary nie ma większego zła niż grzech i nicinnego nie powoduje gorszych skutków dla samych grzeszników, dla Kościoła i dlacałego świata. Powrót do komunii z Bogiem, która została utraconaprzez grzech, rodzi się z łaski Boga pełnego miłosierdzia i troszczącego się ozbawienie ludzi. Trzeba prosić o ten cenny dar dla siebie i dla innych. Droga powrotu do Boga, nazywana nawróceniem i żalem,zakłada ból i odwrócenie się od popełnionych grzechów oraz mocne postanowienieniegrzeszenia w przyszłości. Nawrócenie dotyczy więc przeszłości i przyszłości.Źródłem nawrócenia jest nadzieja na miłosierdzie Boże. Sakrament pokuty składa się z trzech aktów penitentaoraz z rozgrzeszenia kapłana. Aktami penitenta są: żal za grzechy, spowiedź lubujawnienie grzechów przed kapłanem oraz postanowienie wypełnienia zadośćuczynieniai czynów pokutnych. Żal za grzechy (nazywany także skruchą) powinienwypływać z motywów wynikających z wiary. Jeśli jego źródłem jest miłość doBoga, nazywamy go „doskonałym”; jeśli opiera się na innych motywach, nazywamygo „niedoskonałym”. Kto chce dostąpić pojednania z Bogiem i z Kościołem,musi wyznać przed kapłanem wszystkie grzechy ciężkie, których jeszcze niewyznawał, a które przypomniał sobie po starannym zbadaniu swego sumienia.Wyznawanie grzechów powszednich nie jest samo w sobie konieczne, niemniej jestprzez Kościół żywo zalecane. Spowiednik zadaje penitentowi wypełnienie pewnychczynów „zadośćuczynienia” lub „pokuty”, by wynagrodził szkody spowodowane przezgrzech i postępował w sposób godny ucznia Chrystusa. Tylko kapłani, którzy zostali upoważnieni przez władzękościelną do spowiadania, mogą przebaczać grzechy w imieniu Chrystusa. Skutki duchowe sakramentu pokuty sąnastępujące: -pojednanie z Bogiem, przez które penitentodzyskuje łaskę; - pojednanie z Kościołem; -darowanie kary wiecznej spowodowanejprzez grzechy śmiertelne; - darowanie, przynajmniej częściowe, kardoczesnych, będących skutkiem grzechu; - pokój i pogoda sumienia oraz pociechaduchowa; - wzrost sił duchowych do walki, jaką musiprowadzić chrześcijanin. Indywidualna i integralna spowiedź z grzechów ciężkichoraz rozgrzeszenie stanowią jedyny zwyczajny sposób pojednania się z Bogiem iKościołem. Przez odpusty wierni mogą otrzymać dla siebie, a takżedla dusz w czyśćcu, darowanie kar doczesnych, będących skutkiem grzechów. Sakrament pokuty oraz Sakrament namaszczenia chorychnależą do Sakramentów Uzdrowienia.