Dostrzeganie bliźnich i odkrywanie wartości. Materiały na wesoło i na bardzo poważnie, o nas, dla Was i o całym świecie. Nieoficjalna strona katolicka (także dla niekatolików i wątpiących).
	Strona Duszyczek i Duszków - Internetowa wspólnota pomocy i wsparcia duchowego. Rozmowy, wartości, intencje DUSZKI.PL a tak dokładnie to Duszyczki i Duszki (*) - czyli "Duszkowo" :-) Dzisiaj jest: 2024-04-20 15:51:46 Aktualizacja dnia: 2024-04-07 10:17:04
Gdy oczekujesz pomocy lub sam(a) chcesz innym pomagać. Albo chciał(a)byś porozmawiać o czymś ważnym lub choćby tylko o wczorajszym podwieczorku :-) Dla wszystkich, w każdym wieku - od 0 do 201 lat ;-)

Rocznica 18 lat oficjalnego działania Duszków w dniu 01.11.2023 i 17 lat strony Duszki.pl! ^(*):-) Serdecznie zapraszamy!

UWAGA! Ten serwis, strona i podstrony mogą używać cookies i podobnych technologii (brak zmiany ustawienia przeglądarki oznacza zgodę na to)!

"ADWENT NASZĄ DROGĄ DO BETLEJEM"




Adwent jest czasem radosnego oczekiwania na Narodzenie Jezusa. Jest też czasem przemiany naszych serc.
Nie zmarnujmy ani jednego dnia Adwentu. Niech każdy nasz dobry uczynek będzie źdźbełkiem sianka, którym wypełnimy żłóbek Dzieciątka.
W okresie Adwentu niech w naszych domach zapłonie światło Wieńca Adwentowego.
Nie ch oświeca nam drogę do Betlejem, byśmy nie zabłądzili...







Rozpoczął sie Adwent, w Kościele to czas szczególny przygotowanie i oczekiwanie, radość miesza sie z zadumą, czas radosnego oczekiwania z refleksyjnym przygotowaniem na przyjście Pana. Zmienia się wystrój naszych świątyń, zmienia się liturgia, Kościół stopniowo przygotowuje na na szczególny czas, na uroczyste obchody pamiątki narodzin Zbawiciela. Pozwolę sobie zacytować i rozważyć w tym miejscu słowa Katechizmu Kościoła Katolickiego, które mówią o tym szczególnym okresie roku liturgicznego.

KKK 522
522 Przyjęcie Syna Bożego na ziemię jest tak wielkim wydarzeniem, że Bóg zechciał przygotować je w ciągu wieków. Wszystkie obrzędy i ofiary, figury i symbole Pierwszego Przymierza (por. Hbr 9,15) dlatego jest pośrednikiem Nowego Przymierza, ażeby przez śmierć, poniesioną dla odkupienia przestępstw, popełnionych za pierwszego przymierza, ci, którzy są wezwani do wiecznego dziedzictwa, dostąpili spełnienia obietnicy. Bóg ukierunkował ku Chrystusowi; zapowiada Go przez usta proroków, których posyła kolejno do Izraela. Budzi także w sercu pogan niejasne oczekiwanie tego przyjścia.

523 Święty Jan Chrzciciel jest bezpośrednim poprzednikiem Pana (por. Dz 13,24) Przed Jego przyjściem Jan głosił chrzest nawrócenia całemu ludowi izraelskiemu, posłanym, by przygotować  Mu drogi (por. Mt 3,3) Do niego odnosiły się słowa proroka Izajasza, gdy mówi: Głos wołającego na pustyni: Przygotujcie drogę Panu, Dla Niego prostujcie ścieżki!). "Prorok Najwyższego" (Łk 1, 76) przerasta wszystkich proroków (por. Łk 7,26) Ale coście wyszli zobaczyć? Proroka? Tak mówię wam nawet więcej niż proroka, jest ostatnim z nich (por. Mt 11,13 Wszyscy bowiem Prorocy i Prawo prorokowali aż do Jana) , zapoczątkowuje Ewangelię (por. Dz 1,22 począwszy od chrztu Janowego aż do dnia, w którym został wzięty od nas do nieba, stał się razem z nami świadkiem jego zmartwychwstania, por. Łk 16,16 Aż do Jana sięgało Prawo i Prorocy; odtąd głosi się Dobrą Nowinie o Królestwie Bożym, i każdy gwałtem wdziera sie do niego) , pozdrawia Chrystusa już w łonie matki (por. Łk. 1,41 Gdy Elżbieta usłyszała pozdrowienie Maryi,poruszyło sie dzieciątko w jej łonie, a Duch Święty napełnił Elżbietę) i znajduje radość jako "przyjaciel oblubieńca" (J 3, 29), nazywając Go Barankiem Bożym, "który gładzi grzech świata" (J 1, 29). Poprzedzając Jezusa "w duchu i mocy Eliasza" (Łk 1, 17), świadczy o Nim swoim przepowiadaniem, swoim chrztem nawrócenia, a w końcu swoim męczeństwem (por. Mk 6,17 Ten bowiem Herod kazał pochwycić Jana i związanego trzymał w więzieniu, z powodu Herodiady, żony brata swego Filipa, którą wziął za żonę. Jan bowiem wypominał Herodowi: Nie wolno ci mieć żony twego brata. A Herodiada zawzięła się na niego i rada byłaby go zgładzić, lecz nie mogła. Herod bowiem czuł lęk przed Janem, znając go jako męża prawego i świętego, i brał go w obronę. Ilekroć go posłyszał, odczuwał duży niepokój, a przecież chętnie go słuchał. Otóż chwila sposobna nadeszła, kiedy Herod w dzień swoich urodzin wyprawił ucztę swym dostojnikom, dowódcom wojskowym i osobom znakomitym w Galilei. Gdy córka tej Herodiady weszła i tańczyła, spodobała się Herodowi i współbiesiadnikom. Król rzekł do dziewczęcia: Proś mnie, o co chcesz, a dam ci. Nawet jej przysiągł: Dam ci, o co tylko poprosisz, nawet połowę mojego królestwa. Ona wyszła i zapytała swą matkę: O co mam prosić? Ta odpowiedziała: O głowę Jana Chrzciciela. Natychmiast weszła z pośpiechem do króla i prosiła: Chcę, żebyś mi zaraz dał na misie głowę Jana Chrzciciela. A król bardzo się zasmucił, ale przez wzgląd na przysięgę i biesiadników nie chciał jej odmówić. Zaraz też król posłał kata i polecił przynieść głowę Jana. Ten poszedł, ściął go w więzieniu i przyniósł głowę jego na misie; dał ją dziewczęciu, a dziewczę dało swej matce. Uczniowie Jana, dowiedziawszy się o tym, przyszli, zabrali jego ciało i złożyli je w grobie)

524 Celebrując co roku liturgię Adwentu, Kościół aktualizuje to oczekiwanie Mesjasza; uczestnicząc w długim przygotowaniu pierwszego przyjścia Zbawiciela, wierni odnawiają gorące pragnienie Jego drugiego Przyjścia (por. Ap 22,17 Duch i Oblubienica mówią: <<Przyjdź!>>, A kto słyszy, niech powie: <<Przyjdź!>> I kto odczuwa pragnienie, niech przyjdzie, kto chce, niech wody życia darmo zaczerpnie.). Przez celebrację narodzin i męczeństwa Poprzednika Kościół jednoczy się z jego pragnieniem: "Potrzeba, by On wzrastał, a ja żebym się umniejszał" (J 3, 30).

    Okres Adwentu rozpoczyna się od pierwszych nieszporów niedzieli (pierwsze niedziela Adwentu pierwsze nieszpory odmawia się w sobotni wieczór który poprzedza pierwszą niedzielę adwentu). Jest to pierwsza niedziela roku liturgicznego i wypada po niedzieli Uroczystości Jezusa Chrystusa Króla Wszechświata (ostatnia niedziela roku liturgicznego). Pierwsza niedziela Adwentu wypada przeważnie na dzień 30 listopada lub bardzo blisko tej daty. Okres Adwentu trwa zawsze cztery niedziele a okres od 17 do 24 grudnia są przeznaczone na bezpośrednie przygotowanie do uroczystości Narodzenia Pańskiego. Adwent kończy się pierwszymi nieszporami Uroczystości Narodzenia Pańskiego, które zgodnie z porządkiem Liturgii Godzin Odmawia się 24 grudnia wieczorem.

    Podobnie jak Bóg przygotowywał w ciągu wieków przyjście Mesjasza (por. KKK 522), tak samo Kościół przygotowuje nas w liturgii przez Okres Adwentu do obchodów pamiątki tego wielkiego wydarzenia. Głównymi postaciami Liturgii Słowa w Okresie Adwentu są Prorok Izajasz i Jan Chrzciciel. Liturgia Słowa podejmuje fundamentalne tematy z historii zbawienia, zgromadenie całej ludności w domu Ojca, przywołuje obrazy uczty i związanej z nią radości jako obrazu rekonstrukcji wszystkiego w Chrystusie. Obietnice Boże realizowane w Chrystusie pozwalają uczestniczyć już teraz w obiecanych dobrach. Takie uczestnictwo wymaga jednak czuwania i odrzucenia czynów ciemności. Natomiast w Ewangeliach pojawia sie wielki poprzednik Jezusa, który głosi orędzie przygotowania drogi Mesjaszowi (por. KKK 523). Lecz Adwent nie jest tylko czasem przygotowania do obchodów pamiątki Bożego Narodzenia czyli pierwszego przyjścia Syna Bożego w ludzkiej naturze. Okres Adwentu to również radosne oczekiwanie na powtórne przyjście Pana na końcu czasów i ma również zwrócić duszę do oczekiwania na ten moment czyli na Paruzję. Liturgia zwraca uwagę na ten moment poprzez dwie prefacje Adwentowe. Pierwsza (por. Mszał Rzymski: Zaprawdę, godne to i sprawiedliwe, słuszne i zbawienne, abyśmy zawsze i wszędzie Tobie składali dziękczynienie, Panie, Ojcze, święty, wszechmogący, wieczny Boże, przez naszego Pana Jezusa Chrystusa. On przez pierwsze przyjście w ludzkiej naturze spełnił Twoje odwieczne postanowienie,  a nam otworzył drogę wiecznego zbawienia. On ponownie przyjdzie w blasku swej chwały, aby nam udzielić obiecanych darów, których, czuwając, z ufnością oczekujemy) jest dziękczynieniem składanym Ojcu za wcielenie Syna i jego pierwsze przyjście w ludzkiej naturze, a równocześnie ożywia nadzieję na powtórne przyjście Chrystusa (podczas drugiego przyjścia: Paruzji) w blasku swojej chwały, aby nam udzielać obiecanych darów, których czuwając z ufnością oczekujemy. Druga (por. Mszał Rzymski: Zaprawdę, godne to i sprawiedliwe, słuszne i zbawienne, abyśmy zawsze i wszędzie Tobie składali dziękczynienie, Panie, Ojcze święty, wszechmogący, wieczny Boże, przez naszego Pana Jezusa Chrystusa.
Jego przepowiadali wszyscy Prorocy, Dziewica Matka oczekiwała z wielką miłością, Jan Chrzciciel zwiastował Jego przyjście i ogłosił Jego obecność wśród ludu. On pozwala nam z radością przygotować się na święta Jego Narodzenia, aby gdy przyjdzie, znalazł nas czuwających na modlitwie i pełnych wdzięczności. zacytować dosłownie) pobudza do radości z przyjścia pana, do przyjęcia Go z wielką miłością na wzór Maryi, z wdzięcznością w rozmodleniu i czuwaniu, przez wspomnienie Proroków i Jana chrzciciela kieruje naszą uwagę w stronę pierwszego przyjścia Pana, a przez postawę Jego Matki Maryi wskazuje w jaki sposób mamy oczekiwać jego powtórnego przyjścia.
Duszek Izaak




Świat na Ciebie czeka Panie,  jak na sen zmęczony dzień,
Tak jak miłość na spotkanie,  jak na deszcze kwiatów cień. 

To jest nasze radosne czekanie, choć fioletem zasnute są dni.
Teraz Gabriel, Nazaret i Maria,  a w Betlejem ta noc jeszcze trwa.

Oto idzie silniejszy ode mnie, że sandałów nie godnym Mu nieść.
A w te dni co nam płyną po kropli,  wleje życia nowego treść.




*Roraty*


Nazwa „roraty” pochodzi od pierwszych słów pieśni "Rorate caeli desuper" - „Spuśćcie rosę niebiosa”. Pieśń ta jest śpiewana na rozpoczęcie Mszy św. w okresie Adwentu. 

Jest to msza święta odprawiana w okresie Adwentu - ku czci Najświętszej Maryi Panny. Najstarsze ślady odprawiania owej mszy w Polsce pochodzą z XIII wieku, a zapoczątkowali je cystersi. Podobno do katedry wawelskiej schodziły się wszystkie stany państwa i wspólnie wielbiły Maryję w tym szczególnym czasie. Każdy stan (król, duchowieństwo, senatorowie, szlachta, rycerze, mieszczanie i chłopi) kolejno zapalał jedną świecę siedmioramiennego świecznika wymawiając głośno słowa: „jestem gotowy na sąd Boski”. Obecnie nawiązaniem do tej tradycji jest zapalanie jednej świecy w każdym z czterech tygodni Adwentu, co ma symbolizować naszą gotowość na przyjście Jezusa. W wieku XIV roraty odprawiane były w licznych polskich kościołach, a w XVI były znane i odprawiane już w całej Polsce.  

Nierozerwalnie związana z nabożeństwem roratnim jest ozdobna świeca (tzw. roratka), biała, przystrojona białą bądź niebieską wstążką i stoi przy ołtarzu. Jest ona symbolem Maryi Panny, która jest najlepszym przykładem oczekiwania i gotowości na przyjście oczekiwanego Mesjasza. Świeca i światło, które daje, jest symbolem Matko Bożej jako Jutrzenki –Gwiazdy Porannej, ponieważ tak jak jutrzenka wyprzedza, zapowiada wschód słońca, tak Najświętsza Panienka poprzedziła przyjście Jezusa.      

Dawniej roraty odprawiało się o świcie, ale dziś coraz częściej Msze te odbywają się wieczorami. Duszpasterz ma możliwość wybrania odpowiedniej dla parafii pory dnia. Często Mszę rozpoczyna procesja ze świecą roratnią i lampionami.  

Początek Mszy św. roratniej odbywa się w całkowitych ciemnościach. Palą się tylko świece kościelne i te przyniesione przez wiernych oraz lampiony dzieci. Dopiero po akcie pokutnym, wraz ze śpiewem „Chwała na wysokości Bogu”,  zapala się wszystkie światła w kościele.
Duszyczka Migaweczka




*Świeca roratnia*

Z Ewangelii wg św. Mateusza:

„Wtedy podobne będzie królestwo niebieskie do dziesięciu panien, które wzięły swoje lampy i wyszły na spotkanie pana młodego. Pięć z nich było nierozsądnych, a pięć roztropnych. Nierozsądne wzięły lampy, ale nie wzięły z sobą oliwy. Roztropne zaś razem z lampami zabrały również oliwę w naczyniach. Gdy się pan młody opóźniał, zmorzone snem wszystkie zasnęły. Lecz o północy rozległo się wołanie: "Pan młody idzie, wyjdźcie mu na spotkanie!" Wtedy powstały wszystkie owe panny i opatrzyły swe lampy. A nierozsądne rzekły do roztropnych: "Użyczcie nam swej oliwy, bo nasze lampy gasną". Odpowiedziały roztropne: "Mogłoby i nam, i wam nie wystarczyć. Idźcie raczej do sprzedających i kupcie sobie!" Gdy one szły kupić, nadszedł pan młody. Te, które były gotowe, weszły z nim na ucztę weselną, i drzwi zamknięto. W końcu nadchodzą i pozostałe panny, prosząc: "Panie, panie, otwórz nam!" Lecz on odpowiedział: "Zaprawdę, powiadam wam, nie znam was". Czuwajcie więc, bo nie znacie dnia ani godziny."   Mt25,1-13 

Gotowość na przyjęcie oczekiwanego Zbawiciela... Czas Adwentu, radosne oczekiwanie na narodziny Mesjasza to nie tylko pamiątka wydarzeń sprzed wieków, ale przede wszystkim moje „tu i teraz”, moje przygotowywanie się poprzez każdą chwilę życia do spotkania z Bogiem, do Jego narodzin we mnie, moje zapalanie świecy i utrzymywanie ognia prawdziwej, czynnej miłości... Świeca roratnia (zwana roratką) jest ważnym symbolem w naszej liturgii. Ta płonąca świeca, ozdobiona często niebieską wstęgą, przypomina postać Maryi, Matki Jezusa, która jest dla mnie najlepszym przykładem gotowości na przyjęcie oczekiwanego Mesjasza. Od Niej mam się uczyć przyjmować każdego dnia Chrystusa do siebie, od Niej nauczyć się roztropności zaufania Temu, Który niebawem przyjdzie. Ona też uczy jak nieść to Światło – Chrystusa – światu. To właśnie Maryja jest niczym roztropna panna. Ona była przygotowana, by powiedzieć to FIAT, bo nieustannie czuwała, bo nieustannie uczyła się miłości, a następnie rozważała w swoim sercu wszystkie wydarzenia zbawcze. Zapalając w tym szczególnym czasie tę wysoką świecę koloru białego lub jasnożółtego, przewiązaną białą wstążką i udekorowaną zielenią (najczęściej mirtem), wspominajmy Tę, która nie bała się zgodzić na misję niesienia światu Prawdziwej Światłości – obiecanego Mesjasza. Uczmy się od Niej wtedy tej zgody „Niech mi się stanie” na naszą misję zapalania świata miłością codzienności.

                 Duszyczka Nulka

*** Oczekiwanie***

Przed Pierwszą Niedzielą Adwentu
Po Andrzeju
znów nadejdzie czas
gdy każesz czekać
na Swiatło i Głos
każdy inaczej
siedzi chodzi stoi
zamyśla się
przybliża i oddala
tylko staruszki
wycierając kolana w ławce kościoła
zapatrzone w Ciebie -
Hostio Biała
Boże
one nie zapomniały
że
czekać to się modlić...

Duszyczka Irenka

*

* Wieniec adwentowy *

Stosunkowo młodym zwyczajem, ponieważ liczącym sobie zaledwie sto pięćdziesiąt lat, jest zwyczaj umieszczania w tym okresie w kościołach wieńca adwentowego upleciony z zielonych gałązek drzewa iglastego z czterema świecami które symbolizują cztery niedziele adwentu. Zwyczaj ten pochodzi od protestanckiego pastora i działacza społecznego Johna Hinricha Wicherna (1808). Pastor ów założył w Hamburgu w 1833 roku szkołę i przytułek dla sierot, który był pierwszym z jego dzieł charytatywnych. W późniejszym czasie ów pastor protestancki zakłada jeszcze wiele podobnych instytucji. Pastor bardzo troszczył się o swoich podopiecznych i chciał wprowadzić do sierocińca prawdziwą rodzinną atmosferę, pragnął żeby wszyscy czuli się jak w rodzinie. W Adwencie 1939 roku wpadł na pomysł nowego wystroju świetlicy, który miał sprzyjać modlitwie i wprowadzać większą atmosferę wspólnoty. Na środku sali umieścił wielki wieniec o średnicy dwóch metrów, na którym umieścił dwadzieścia cztery świeczki które miano zapalać w każdy zwykły dzień Adwentu. Wokół tego wieńca gromadzili się każdego dnia podopieczni sierocińca na wspólne śpiewy i modlitwę. W późniejszym czasie ów pastor przeniósł zwyczaj sporządzania wieńca na do innych niemieckich miast. Pastor Wichern zaczął zapraszać ludzi na coniedzielne spotkanie modlitewnie dlatego trochę zmodyfikował swój pomysł sporządzania wieńca. Zmuszony trochę sytuacja zamiast dwudziestu czterech świec zaczął umieszczać tylko cztery z których każda symbolizowała jedną niedziele Adwentu. Zwyczaj ten bardzo szybko rozpowszechnił się w całych Niemczech nie tylko wśród protestantów, ale też wśród katolików. Z czasem zwyczaj umieszczania w kościołach wieńca adwentowego rozpowszechnił się po całym świecie. Światło oraz krąg wieńca ma swoją wymowną symbolikę. Światło symbolizuje nadzieję oraz życie w Bogu a krąg wieńca zgromadzenie całej owczarni wokół swojego Pasterza Jezusa Chrystusa. W całości wieniec adwentowy symbolizuje wspólnotę, która w miłości i radości oczekuje przyjścia swojego Pana. 

Duszek Izaak

I niedziela Adwentu

Mt 24,37-44

 

37 A jak było za dni Noego, tak będzie z przyjściem Syna Człowieczego.

38 Albowiem jak w czasie przed potopem jedli i pili, żenili się i za mąż wydawali aż do dnia, kiedy Noe wszedł do arki,

39 i nie spostrzegli się, aż przyszedł potop i pochłonął wszystkich, tak również będzie z przyjściem Syna Człowieczego.

40 Wtedy dwóch będzie w polu: jeden będzie wzięty, drugi zostawiony.

41 Dwie będą mleć na żarnach: jedna będzie wzięta, druga zostawiona.

 

42 Czuwajcie więc, bo nie wiecie, w którym dniu Pan wasz przyjdzie.

43 A to rozumiejcie: Gdyby gospodarz wiedział, o której porze nocy złodziej ma przyjść, na pewno by czuwał i nie pozwoliłby włamać się do swego domu.

44 Dlatego i wy bądźcie gotowi, bo w chwili, której się nie domyślacie, Syn Człowieczy przyjdzie.

 

 

II niedziela Adwentu

Mt 3,1-12

 

 

1 W owym czasie wystąpił Jan Chrzciciel i głosił na Pustyni Judzkiej te słowa:

2 «Nawróćcie się, bo bliskie jest królestwo niebieskie».

3 Do niego to odnosi się słowo proroka Izajasza, gdy mówi:
Głos wołającego na pustyni:
Przygotujcie drogę Panu,
Dla Niego prostujcie ścieżki!

4 Sam zaś Jan nosił odzienie z sierści wielbłądziej i pas skórzany około bioder, a jego pokarmem była szarańcza i miód leśny.

5 Wówczas ciągnęły do niego Jerozolima oraz cała Judea i cała okolica nad Jordanem.

6 Przyjmowano od niego chrzest w rzece Jordan, wyznając przy tym swe grzechy.

7 A gdy widział, że przychodzi do chrztu wielu spośród faryzeuszów i saduceuszów, mówił im: «Plemię żmijowe, kto wam pokazał, jak uciec przed nadchodzącym gniewem?

8 Wydajcie więc godny owoc nawrócenia,

9 a nie myślcie, że możecie sobie mówić: "Abrahama mamy za ojca", bo powiadam wam, że z tych kamieni może Bóg wzbudzić dzieci Abrahamowi.

10 Już siekiera do korzenia drzew jest przyłożona. Każde więc drzewo, które nie wydaje dobrego owocu, będzie wycięte i w ogień wrzucone.

11 Ja was chrzczę wodą dla nawrócenia; lecz Ten, który idzie za mną , mocniejszy jest ode mnie; ja nie jestem godzien nosić Mu sandałów. On was chrzcić  będzie Duchem Świętym i ogniem.

12 Ma On wiejadło w ręku i oczyści swój omłot: pszenicę zbierze do spichlerza, a plewy spali w ogniu nieugaszonym.

 

III niedziela Adwentu

Mt 11,2-11

 

 

2 Tymczasem Jan, skoro usłyszał w więzieniu o czynach Chrystusa, posłał swoich uczniów

3 z zapytaniem: «Czy Ty jesteś Tym, który ma przyjść, czy też innego mamy oczekiwać?»

4 Jezus im odpowiedział: «Idźcie i oznajmijcie Janowi to, co słyszycie i na co patrzycie:

5 niewidomi wzrok odzyskują, chromi chodzą, trędowaci doznają oczyszczenia, głusi słyszą, umarli zmartwychwstają, ubogim głosi się Ewangelię

6 A błogosławiony jest ten, kto we Mnie nie zwątpi».

 

7 Gdy oni odchodzili, Jezus zaczął mówić do tłumów o Janie: «Coście wyszli oglądać na pustyni? Trzcinę kołyszącą się na wietrze?

8 Ale coście wyszli zobaczyć? Człowieka w miękkie szaty ubranego? Oto w domach królewskich są ci, którzy miękkie szaty noszą

9 Po coście więc wyszli? Proroka zobaczyć? Tak, powiadam wam, nawet więcej niż proroka.

10 On jest tym, o którym napisano: Oto Ja posyłam mego wysłańca przed Tobą, aby Ci przygotował drogę

11  Zaprawdę, powiadam wam: Między narodzonymi z niewiast nie powstał większy od Jana Chrzciciela. Lecz najmniejszy w królestwie niebieskim większy jest niż on.

 

IV niedziela Adwentu

Mt 1,18-24

 

 

18 Z narodzeniem Jezusa Chrystusa było tak. Po zaślubinach Matki Jego, Maryi, z Józefem,  wpierw nim zamieszkali razem, znalazła się brzemienną za sprawą Ducha Świętego 

19 Mąż Jej, Józef, który był człowiekiem sprawiedliwym i nie chciał narazić Jej na zniesławienie, zamierzał oddalić Ją potajemnie.

20 Gdy powziął tę myśl, oto anioł Pański ukazał mu się we śnie i rzekł: «Józefie, synu Dawida, nie bój się wziąć do siebie Maryi, twej Małżonki; albowiem z Ducha Świętego jest to, co się w Niej poczęło.

21 Porodzi Syna, któremu nadasz imię Jezus, On bowiem zbawi swój lud od jego grzechów».

22 A stało się to wszystko, aby się wypełniło słowo Pańskie powiedziane przez Proroka:

23 Oto Dziewica pocznie i porodzi Syna, któremu nadadzą imię Emmanuel, to znaczy: "Bóg z nami".

24  Zbudziwszy się ze snu, Józef uczynił tak, jak mu polecił anioł Pański: wziął swoją Małżonkę do siebie.

 

Gwiazdo, oświeć  drogę i zaprowadź nas do Betlejem...